Ή όταν η Καλοσύνη βλάπτει σοβαρά τον πάροχο της
Βοηθάει και συμβουλεύει όσους έχουν ανάγκη. Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Παραμερίζει τις προσωπικές του ασχολίες, δραστηριότητες και ανάγκες. Και σαν αντάλλαγμα παίρνει δυσαρέσκεια και αδιαφορία (μπορεί και κακοποίηση). Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει, συγχωρεί… Αυτός είναι ένας καλός άνθρωπος, γενναιόδωρος, που φροντίζει, αγαπά και συμπονά τον Άλλο. Τι να κάνει, να αδιαφορήσει; Έμαθε να δίνει Καλοσύνη σε όσους υποφέρουν. Καλοσύνη είναι όλη του η Ζωή!
Κάθε φορά όμως που νοιάζεται και συμπονά τον Άλλο συνειδητοποιεί πως νιώθει απογοητευμένος, αγανακτισμένος, εκνευρισμένος, θυμωμένος και αντιμέτωπος με την αχαριστία του Άλλου.. Νιώθει πληγωμένος.. Τον πλήγωσε ο Άλλος με την αχαριστία του!
Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη έκφραση της Καλοσύνης είναι αυτοκαταστροφική! Μετατρεπόμαστε σε κακοποιητές του ίδιου μας του Εαυτού!
Η Καλοσύνη μπορεί να μετατραπεί σε μια μορφή αδικίας και κακοποίησης προς τον ίδιο μας τον Εαυτό όταν επιλέγουμε να αγνοούμε τις προσωπικές μας ανάγκες, σταματάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, και επιμελούμαστε με ζήλο τις προσδοκίες και τις υποτιθέμενες ανάγκες του Άλλου… με την προσδοκία να γίνει αυτό που εμείς “βλέπουμε” και θέλουμε.. κάπου, κάποτε, και αν!
Η Καλοσύνη μπορεί να μετατραπεί σε μια μορφή ελέγχου ειδικά μάλιστα όταν η προσφορά της Καλοσύνης είναι αδιαπραγμάτευτη εκ μέρους μας, σχεδόν ανεπαίσθητα επιβεβλημένη, σε προσωπικό ή και εργασιακό επίπεδο. Όταν αποφασίζουμε εμείς τι έχει πραγματικά ανάγκη ο Άλλος και επεμβαίνουμε να τον σώσουμε, να τον συμβουλεύσουμε, πιστεύοντας πως η εμπειρία μας είναι όντως αυτό που έχει ανάγκη ο Άλλος.. και περιμένουμε να μας “πληρώσει” με την Ευγνωμοσύνη του και την ανταπόδοση Καλοσύνης.. κάπου, κάποτε, και αν!
Η έκφραση της Καλοσύνης τότε έχει συναισθηματικό κόστος και συμβάλλει στην απογοήτευση και στην αποξένωση από τους Άλλους και κυρίως από τον Εαυτό μας.
Ίσως η έκφραση της Καλοσύνης να συνδέεται με δικά μας άλυτα θέματα όπως αναγνώρισης, αγάπης, φροντίδας, κακοποίησης ή φόβου. Ίσως πάλι να συνδέεται με την ανάγκη ελέγχου της κατάστασης και αναγνώρισης των ικανοτήτων μας στα περιβάλλοντα που ζούμε και εργαζόμαστε. Όποια και να είναι η εξήγηση, όταν η Καλοσύνη συνοδεύεται από ενοχές, προσδοκίες, φόβο τότε μετατρέπεται σε αυτοκαταστροφική, και μας εμπλέκει στη Ζωή του άλλου με μη υγιή τρόπο.
Ναι στην Καλοσύνη όταν υπάρχει κίνδυνος για τη Ζωή, αυτή καθαυτή την Ύπαρξη!
Ναι στην Καλοσύνη όταν μας ζητηθεί αλλά με όρια.
Ναι στην Καλοσύνη όταν δεν προσβλέπουμε σε ανταλλάγματα όπως να περιμένουμε να αγαπηθούμε, να αναγνωριστούμε, να είμαστε απαραίτητοι στη Ζωή κάποιου Άλλου για να γιατρέψουμε τις πληγές του παρελθόντος μας.